Er belde net een deelnemer van de Cyclus – jaartraject. Tussen neus en lippen door zei ze dat ze Wout had gezien. Een helder voelende die al decennia lang haar hele familie ondersteunt. Ze had over mij verteld. Hij had mij op afstand gevoeld en zei;
“Sanne is een pionier. Zij is iemand die vooruit loopt. De tenten en het eten klaarzet. Zodat de rest daarna kan komen en opgevangen wordt. Dit is een zware taak. Het zal niet makkelijk voor haar zijn om hier op Aarde te zijn. Ik gun haar dat ze pas over 100 jaar was geboren.”
Wauw. Die komt binnen. Voel ik me even gezien door Wout, die ik nog nooit heb gezien.
En ja, hij omschrijft mij. Ik worstel me door het donker opweg naar het licht. Om daarna de ander te kunnen bijstaan op zijn/ haar reis, en waar mogelijk wat sneller bij het licht uit te komen. En klopt, that’s not an easy task. En juist daarom voel ik zoveel dankbaarheid dat het me steeds meer lukt om me verstaanbaar te maken voor anderen. Om de juiste woorden en vormen te vinden voor dat wat ik zie, weet een voorvoel. Dankbaarheid dat het steeds meer lukt om mij in deze wereld te krijgen. En vanuit hier te verbinden met anderen. En ik voel zoveel dankbaarheid en liefde naar de prachtige deelnemers van de Cyclus. Zij voelen dat het klopt wat ik leef. Zij zijn bereid om mij te zien en te horen. Zij zijn bereid mee te lopen. Mee te bewegen. Die nieuwe wereld in. Die zo ongelooflijk veel schoonheid biedt! Maar je moet bereid zijn het te willen zien!
Het oude los te laten en mee te bewegen ‘into the unknown’.
Zucht.
Volgend jaar 4 groepen van de Cyclus. Ik geloof dat het kan. Omdat er steeds meer mensen bereid zijn.
Ben jij bereid?