IK EER MEZELF
Wat voelt dat zacht.
Nu ik mezelf eer.
Wat hoef ik ineens minder.
Nu ik mezelf eer.
Wat maak ik fijne keuzes.
Nu ik mezelf eer.
Afgelopen weken voelde ik me afgewezen. Ik keek terug op m’n leven en realiseerde me dat ik mezelf in heel veel situaties heb gebracht waarin ik afgewezen werd. Vroeger met alle audities in theaterland. Later met diverse relaties waarin ik bleef. Ik heb mezelf continu laten afwijzen. Ik heb mezelf dus continu afgewezen.
Ik zocht naar het tegenovergestelde, om mezelf dat te kunnen geven. Ik kwam op mezelf accepteren. Mezelf omarmen. Mwa, dat was het nog niet helemaal.
Gisterochtend werd ik wakker en kon ik het ineens zien. Ik kon mijn ex partner voor een lange tijd niet meer eren, omdat het mij pijn deed waar hij was. Wat hij wilde en nodig had. Ik probeerde hem te krijgen waar ik hem hebben wilde, zodat we samen konden blijven. Ineens zag ik het. Daarmee lukte het ook direct om het wel te kunnen. Gezien is gezien.
Ik kon hem eindelijk weer eren wie hij is en waar hij is. En daarmee mezelf ook. Ondanks de pijn, die er soms ook nog is.
Mezelf eren. In plaats van afwijzen.
Wauw. Wat een verzachting in mijn systeem. Wat een vrijheid om te kunnen eren. Iedereen loopt zijn/haar eigen pad. Ik eer waar jij bent en ik eer waar ik ben. En soms ervaar ik pijn.
Wat voelt dat zacht.
Nu ik mezelf eer.
Wat hoef ik ineens minder.
Nu ik mezelf eer.
Wat maak ik fijne keuzes.
Nu ik mezelf eer.
Dankjewel winter. Dat je me mee naar binnen neemt. En ik zo heerlijk kan gaan schatgraven…