Voorjaar 2022 begon ik te dromen over de Zweethut Ceremonie. In mijn trancereizen en nachtelijke dromen werd ik er steeds weer naartoe gebracht. In die tijd beleefde ik mijn eerste Zweethut Ceremonies bij mijn teacher Sun Crow. Maar ik voelde; er wil meer gebeuren rondom de Zweethut.
Begin dat najaar zag ik in de agenda staan van mijn, inmiddels ex-man, “Zweethut bouwen.” Ik voelde teleurstelling en dacht “Ik wil ook een Zweethut bouwen. Wat jammer dat ze dat niet bij ons in de tuin komen doen. Wacht even, waar gaan ze dat eigenlijk doen?” En ja hoor, ze zouden het in onze tuin doen. Wauw! Wat geweldig! Er komt een Zweethut in onze tuin!
Die dag kwamen er zo’n 10 mannen om samen de hut te bouwen. Vanuit de woonkamer gluurde ik soms naar ze. “Oh… wat wil ik daar graag bij zijn…” Toen kwam mijn ex binnen. De mannen hadden overlegd en wilde allemaal graag dat ik het Veld voor ze zou openen. En het inwijden van de Hut zou begeleiden. Yes! Dat wilde ik zeker!
Het werd een prachtige Ceremonie waar voor mij heel duidelijk werd; deze Hut gaat over de samenwerking en de gelijkwaardigheid tussen het mannelijke en het vrouwelijke. (What’s in a name? Sanne = de Lelie = Lilith = de vrouw die gelijkwaardig is aan de man). En daar stond ik dan. Als enige vrouw tussen de mannen. Slik. Ik kon niet meer weg.
De dag erna kwam Peter Wolvers, de watergieter en een van de begeleiders van de mannengroep waar mijn ex toen al 5 jaar inzat. Ik wist dat hij zijn hutten altijd heel heet maakte en ik voelde tot dan toe geen behoefte aan zijn hutten mee te doen. Het leek me eng, heftig en spannend.
Maar, de deur van de hut moest nog gemaakt worden. Een taakje die lastig gaat. In contact met de sapstroom van de Wilg buig je diep (voor haar, de Hut en de Ceremonie). De Wilg buigt diep met je mee en dit wordt de deur. Ik voelde al dat ik de deur moest maken. Maar ik durfde de ruimte niet te nemen. Vier mannen probeerde het en 4 wilgentakken braken. Toen durfde ik het pas te zeggen. Geholpen door de mannen, maakte ik de deur. Peter keek me aan en zei “Jij gaat ook mee de hut in, dat snap je wel he?” Ja… dat snapte ik wel. 🙂
Ik vond zijn hut ongelooflijk heet. Niet te doen. Maar vanaf het moment dat Peter me leerde dat mijn hoofd denkt dit niet aan te kunnen, maar mijn essentie weet dat ik dit kan, begon de hitte voor me te werken. Het werd een Medicijn. Een Spiegel die me kraakhelder liet ervaren wanneer ik weer in m’n hoofd schoot. De hitte leerde me om gecenterd te blijven. Geaard. Bij mijn eigen kracht. Ik. Was. Verkocht.
Na deze Zweethut Ceremonie keken Peter en ik elkaar aan. Iedere maand een Zweethut Ceremonie? YES!
Sindsdien organiseren wij iedere maand een Zweethut Ceremonie in mijn tuin. Peter, die al duizenden Zweethut Ceremonies heeft gedaan, die geïnitieerd is door de Lakota’s om deze Ceremonie naar ons gebied te brengen. En ik. Samen begeleiden we met al onze liefde en kennis deze waanzinnig mooie dagen. Komen we in contact met ons eigen Vuur, ons Water (voelen), Aarde (gronden/lichaam) en Lucht (visioenen/inzichten). Werken we met z’n allen samen om deze dag te creëren; de mannen verzorgen de Vrouwenhut en de vrouwen zorgen voor de Mannenhut. Laten we een hoop zooi achter ons en komen we als herboren de Zweethut uit.
Wat een ongelooflijk groot cadeau. Zonder dat ik er iets voor heb hoeven regelen kwam er een Zweethut in mijn tuin én een leraar die mij iedere maand meeneemt dit avontuur in. En die moeiteloosheid blijft! Laatst zag ik dat er nieuwe Stenen mochten komen. Een week later vroeg mijn ex of hij wat Stenen en dekens mocht lenen voor een Zweethut Ceremonie op een festival. Toen hij ze terugbracht kreeg ik 60 nieuwe Stenen cadeau. Voila.
Lieve Zweethut Ceremonie, dankjewel voor al je lessen. Ik heb geen woorden voor het respect, de liefde en de dankbaarheid die ik voor je voel. Ik buig voor jouw diepte, volheid, helderheid en kracht.
Zo veel zin in alle Zweethut Ceremonies die nog gaan komen!
Aho Mitakuye Oyasin,
Sanne.