Maanden voordat ik begon met het maken van de Zomerwandeling voelde ik al; oh jee, de Zomerwandeling komt eraan. Hoe kan ik die nou maken als ik zelf die kwaliteiten niet volledig beheers? In je kracht en volle potentie staan. Ruimte nemen. Authentiek zijn. In contact staan met je Vuur. Ik draaide eromheen, stelde het uit en zocht vrouwen die wél volledig in hun volle potentie staan, om hen op te kunnen nemen voor de Zomerwandeling.
En daar begon mijn reis. Hoe weet ík nou wíe er in haar volle potentie staat? Ik ken wel vrouwen die ontzettend succesvol lijken. Sommigen lijken in alles op het collectieve beeld dat we met elkaar gecreëerd hebben over hoe succes eruit ziet. Maar leven zij echt hun volle potentie? Of streven ze iets na dat zij niet werkelijk zijn en ziet hun potentieel er anders uit? Hoe dan ook, ik besloot dat alleen ikzelf kan voelen dat ik niet mijn volle potentie leef. En dat deze reis met de Zomer niet moest gaan over het al bereikt hebben, maar juist over de zoektocht. Mijn zoektocht. Juist omdat ik er zo’n weerstand bij voelde.
Ik begon me af te vragen wat volle potentie nou eigenlijk is? Wat ik bedoel met dat ik niet vanuit mijn volle potentie leef? Of in je kracht staan betekent dat het altijd vurig moet zijn, met doortastende keuzes en een harde stem? Of dat het ook krachtig is om onverstaanbaar te mompelen dat je het allemaal even niet meer weet? En wie bepaalt dat eigenlijk? Hoe meer ik hier op inzoomde, hoe beter ik voelde; ik durf iets niet te zijn. Ik durf iets niet eens te zien! Ik stop iets weg in mezelf en dat voelt als; ik leef niet alles dat er in mij zit. Ik leef niet mijn volle potentie. Deze realisatie was direct de sleutel tot verandering, zoals altijd bij inzichten. Ik voelde dat iets in mij zich opende en ik er zachtjes ‘ja’ tegen zei. Kom maar op lieve ik. Ik wil alles van mij zien en zijn.
En wat zat daar, diep in mijn donker verscholen? Het was mijn boosheid. Mijn woede. Mijn agressie. Mijn vuur. En oooooh, na 37 jaar onderdrukking had die wel iets te vertellen! Wat werd ik boos op alles en iedereen. Hoe wij mensen kapotmaken, hoe we elkaar pijn doen, hoe we niet voor onszelf kunnen zorgen, hoe we onze eigen waarheid serieus nemen en die van een ander veroordelen, hoe losgesneden we zijn van ons hart en voornamelijk dát geloven dat tastbaar of bewezen is. Hoe we machinaal dieren slachten, hoe we de lucht en de wateren vervuilen, hoe we dit allemaal weten en ons toch voornamelijk richten op geld verdienen en ander persoonlijk gewin. Oh man… als een woesteling brieste ik door het huis. Ik haat mensen! Laat me met rust! Ik loop hier alles te haaaaateeeeeen! Ik wist dat Flowhis en onze kinderen hier niets mee te maken hadden, dat niemand behalve ik hier iets mee te maken had. Dus deed ik m’n best om mijn losgeslagen woede en extreem korte lontje niet op iemand te richten. Flowhis haalde de boksbal van zolder, maar zodra ik weer een stroomschoot door m’n lijf heen voelde, hoorde ik vanbinnen een stem die zei “Dansen Sanne! Dans alles eruit! Dat is jouw pad.” Dus schoot ik een aantal keer peer dag met een rood hoofd, opgetrokken bovenlip en vuurspuwende ogen naar kantoor en deed iets dat je een Haka dans zou kunnen noemen. Ik wilde niets meer binnen houden. Ik wist dat ik dit nodig had en dat het over iets fundamenteels ging. Ik wist dat ik als kind niet boos kon worden. Ik wist dat mijn moeder mij meerdere malen zei dat ik eens met rood moest krassen, maar ik wilde het niet. Ik wilde geen kinderlokkers, verkrachters, moordenaars, oorlog en ander geweld. Ik wilde lief en zacht en fijn en veilig. Als kind zei ik “NEE” tegen de losgeslagen agressie, “NEE” tegen boosheid en onveiligheid. Want ik geloofde in liefde en zachtheid…
En nu, met mijn 37 jaren, realiseerde ik me dat ik als kind “NEE” heb gezegd tegen boosheid en agressie, niet wetende dat ik hiermee ook “NEE” heb gezegd tegen mijn grens, mijn wil, mijn vuur en mijn levenskracht. Terugkijkend op mijn leven zie ik dit ook terug in alles. In de burn out, in het niet voor mezelf op kunnen komen, me niet durven uitspreken, het verstoppen achter mijn broer en daarna achter Flowhis, het terugtrekken, het bang zijn en conflict vermijdende gedrag.
Dus, wat ben ik blij dat de Zomer van 2021 mij deze spiegel gaf en ik nu “JA” kan zeggen tegen alles dat ik ben. Tegen alles dat menszijn is.
Zoals ik in de Zomerwandeling zeg:
“Misschien is volle potentie wel; 100% JA zeggen tegen alles dat je bent. Tegen alles dat ik ben JA zeggen. Ook mijn angst, ook mijn schaamte, mijn onzekerheid, mijn pijn, mijn schuldgevoel, mijn woede. Alle facetten van menszijn leren kennen en hier een respectvolle relatie mee bouwen. Zodat ik als een koningin van míjn koninkrijk, waardig kan regeren.
Ik zeg JA tegen boosheid. Ik zeg JA tegen liefde.
Ik zeg JA tegen ziekte. Ik zeg JA tegen gezondheid.
Ik zeg JA tegen geweld. Ik zeg JA tegen liefkozing.
Ik zeg JA tegen kapot maken. Ik zeg JA tegen heling.
Ik zeg JA tegen dom. Ik zeg JA tegen slim.
Ik zeg JA tegen haast. Ik zeg JA tegen vertraging.
Ik zeg JA tegen zwakte. Ik zeg JA tegen kracht.
Ik zeg JA tegen dood. Ik zeg JA tegen leven.”