Een aantal weken geleden hadden we het afsluit-weekend van het eerste jaartraject van de Cyclus.
Het was voor het eerst dat ik een weekend lang een groep zou begeleiden. Hoe onwijs ik hier ook naar uitkeek. De waarheid was, dat ik zo goed als ingestort was twee weken voor dit weekend. Ik ben zelf zo diep gegaan deze cyclus (voor mij voelt de herfst altijd als een start voor een nieuwe ronde), dat ik het nu, hartje zomer, bijna niet meer kon dragen. Ik was kapot. Moe van het innerlijk werk dat voelde als een complete verbouwing van mijn fundament. De dagen voor het weekend kon ik alleen nog maar op een kleedje in de tuin liggen. Te moe om m’n spullen in te pakken, te moe om in slaap te kunnen vallen.
Terwijl dit speelde realiseerde ik me dat ik nog geen idee had wat ik dit weekend met de groep zou gaan doen. En dat ik, in deze staat van zijn, me afvroeg of ik dat te weten zou komen voordat het weekend zou beginnen.
Hoe erg dit ook indruist tegen alles dat ik geleerd heb en om me heen zie (krachtig zijn, je zwakte verbergen, maanden van te voren weten hoe het programma eruit gaat zien), ik heb geen seconde getwijfeld om het weekend af te zeggen. Sterker nog, ik had zelf heel veel behoefte aan dit weekend. Ik wilde dat iemand zo’n weekend voor mij zou organiseren! Een weekend waarin niets hoeft. Waarin aanwezig zijn genoeg is. Waarin we met een groep fijne mensen kunnen zijn wie we zijn met alles dat we zijn, of soms niet zijn. Ik wist: zolang ik niet in de moeheid en de concepten ga hangen van wat ik als begeleider eigenlijk zou moeten zijn en kunnen,niet over mijn grenzen ga vanuit een gevoel van “ik ben nu niet goed genoeg”, maar ieder moment trouw blijf aan mij, is er waarheid. Is er verbinding. Echte verbinding. Met nu. En hier. En hoef ik alleen maar te voelen en erkennen wat er nu nodig is. Dan is er magie. Dus dat deden we.
En man, wat een on-ge-loof-lijk zalig weekend hebben wij gehad! Ik kon er de eerste weken niet over schrijven, zo zacht en warm voelde het. Ik had er nog geen woorden voor. Ik kreeg tranen in m’n ogen als ik eraan dacht. Kippenvel over m’n lijf en zo’n warm gevoel van onvoorwaardelijke liefde. Voor mezelf, dat ik dit op deze manier kon. Voor de groep, dat ze dit traject met me aan zijn gegaan, de grote groei die iedereen heeft gemaakt en het vertrouwen en overgave die iedereen keer op keer liet zien. De liefde die ineens tot uiting kwam tussen twee deelnemers (waarvan iedereen het al vanaf dag 1 zag aankomen, behalve hij, haha). En gewoon het samen zijn.
Wat ben ik ongelooflijk dankbaar en blij dat ik steeds meer leer mijn waarheid te spreken en te leven. En wat ben ik ongelooflijk dankbaar en blij dat deze eerste groep niet wilt dat het jaartraject stopt. En dus gaan we in augustus door met een heus Oogstfeest, om daarna opnieuw samen de Cyclus te gaan bewandelen van loslaten – dromen – groeien – bloeien.
Alle liefs,
Sanne.
ps. Over de foto: tijdens de Vuur Cacao Circle die ik dit weekend gaf liet Grootmoeder Cacao mij een ritueel zien. Ze liet me zien dat ik een kuil moest graven in de aarde en hierin moest gaan staan met mijn voeten. Om te aarden en contact te maken met de bomen. Ze zei “Sanne, je hebt je bovenste chakra’s heel goed ontwikkelt. Je bent er klaar voor om medicijnen op te halen. Maar nu moet je gaan aarden. Wortelen. Alleen dan kan je je medicijnen naar deze wereld brengen. Zonder wortels val je om.” Toen ik de laatste dag moe was en dit aangaf, gaf de groep me een groot cadeau: ze maakten een kuil tussen de bomen en zette mij hierin met de woorden “word jij maar lekker een boom, wij ruimen het huis wel op.”
Als dat geen liefde is…