Toen ik vorig jaar samen met Joost van Pagée en Ivo van Dijk de Lentewandeling maakte, een ode aan het opgroeiende kind, realiseerde ik me iets dat me raakte.
Voor deze audio ervaring namen we gesprekken op met meisjes tussen de 0 en 17 jaar.
Eenmaal alles achter elkaar gezet ontroerde het me om letterlijk het groeiproces te horen.
Van huilen, naar brabbelen, naar woordjes, naar spelen en fantasie, naar zien en begrijpen dat er een ik is en een jij, je verhouden tot de ander, bezig zijn met die ander en dan het onder de indruk zijn van de ander, je laten beïnvloeden om vervolgens hard te werken voor erkenning en goedkeuring.
Terwijl ik naar de wat oudere meisjes luisterde en naar ze keek realiseerde ik me: er komt een moment dat je niet meer naar je moeder rent voor troost, zorg of wat extra liefde om je angst, verdriet en/of pijn te verzachten.
Maar je angst, verdriet en/of pijn wordt er niet minder op.
Ik wilde zo graag tegen ze zeggen “ren naar Moeder Aarde lief kind.
Weet dat zij je werkelijke moeder is.
Wij mensen zijn Kinderen van Moeder Aarde.
Ren naar haar.
Naar de stenen, de bloemen, het water of een boom.
Vertel hen je pijn en vraag of ze het van je overnemen.
En vraag of ze je er kracht voor in de plaats teruggeven.
Zij staan te poppelen om dit voor je te mogen doen.
Zij willen niets liever!
De meeste mensen zijn alleen vergeten dat dit kan.”
Maar ik zei het niet.
Ik realiseerde me dat ik dat had willen horen als kind.
Dat ik dat had willen weten als kind.
Gelukkig weet ik het nu.
En ben ik nu zo ver om deze kennis en ervaring te delen met anderen.
Dit jaar ga ik voor het eerst Zomer Familie organiseren, samen met mijn zus Rachel Zweye.
Een weekend lang vieren we de kwaliteiten van de zomer met zang, spel, Vuur, dans, ceremonie, ritueel en meer voor het hele gezin.
Meer info hierover volgt snel.
Safe the date: 15/16/17 juli
Maar nu eerst een heerlijke Lentewandeling maken…