Vorig jaar herfst liet ik de overtuiging gaan dat ik niets kon.
Dat ik niets waard was.
Dat ik een man naast me nodig had, die voor mij moest zorgen, omdat ik ‘het’ zelf niet kon.
Vorig jaar herfst liet ik de angst gaan om mezelf te laten zien.
Om anders te zijn dan anderen. Er niet bij te horen.
Vorig jaar herfst liet ik de illusie gaan dat ik waarheid, bevestiging en liefde kon vinden op een andere plek dan in mijzelf.
In de herfst fase van de Cyclus – jaartraject ligt de focus op het laten gaan van oude ballast. Hoewel ik begeleider ben, doe ik zelf net zo hard mee als deelnemer. Vorig jaar liet ik een hele hoop gaan. Ik was klaar voor een grote innerlijke verschuiving. En dat werd het. Tjonge jongen, wat heb ik een ongelooflijk pittig jaar achter de rug.
Nu, een jaar later, wordt het stilletjes aan weer herfst en voel ik me rustig. Ik heb de storm overleefd. Er is veel oud zeer opgelost. Ik heb mezelf op vele vlakken opnieuw uitgevonden. En nu, is het tijd om te oogsten…
Ooooh boy… wat kan ik oogsten!
Ik sta op eigen benen. Dit geeft een gevoel van vrijheid, kracht en helderheid.
Mijn liefde voor mijn man kan weer vrij stromen, in plaats van dat ik hem gretig vastpakte uit angst hem te verliezen. Ook is de relatie met mijn vader, zoon en andere mannen enorm verbetert.
Ik zie mezelf in wat ik kan en voel vertrouwen in wat ik doe.
Ik ben niet meer bang wat een ander van me vindt. Ik geniet namelijk zelf enorm van wie ik ben, dus wat maakt het uit wat een ander vindt?
Het contact met mezelf is enorm verdiept. Ik ben niet meer bang om te voelen. Ik ben er. Aanwezig. En alles dat ik ervaar is mijn ervaring. Niemand doet mij iets aan of is ergens schuldig aan. Wanneer een ander mij triggert, duik ik in mezelf, in plaats van dat ik de ander wegduw zodat ik het vervelende gevoel niet meer hoef te voelen.
En ja, ik voel me nog steeds soms in 1000 tinten oncomfortabel. Ik raak er alleen niet meer zo van in de war. Ik probeer niet meer de duwen en te trekken om het weg te krijgen. Het is er. Ik voel het. En dat is het er niet meer. En voel ik weer wat anders.
Dus dankjewel dankjewel dankjewel aan mezelf. Dat ik zo’n dappere dodo ben. Dat ik niets uit de weg ga, maar juist in mijn angsten en pijnen duik. Dat ik de kwaliteit heb in de onzichtbare wereld te luisteren, te voelen en te zijn, zodat alles gezien en geheeld kan worden in mijn aanwezigheid.
Op naar een volgende ronde van de Cyclus!